یکی دیگر از آفات وو آسیب های طلبگی، دنیا دوستی و جمع کردن ثروت و دارائی است زیرا علاقه نشان دادن به چیزی باعث می شود که انسان به سوی آن گرایش داشته باشد و به مرور زمان عاشق و دلباخته آن شود، امیرمؤمنان )علیه السلام) فرمودند:“هر کس عاشق و شیفته چیزی شود، آن چیز دیده اش را کور و دلش را بیمار گرداند، چنین کس با چشمی ناسالم نگاه می کند و با گوشی ناشنوا می شنود، شهوتها عقل او را از هم گسیخته و دنیا دلش را میرانده است. ”1
پس اگر علاقه به دنیا و جمع کردن ثروت داشته باشی، کم کم از علم و دانش بی بهره و بی علاقه خواهی شد، خصوصا برای بدست آوردن ثروت به ناچار باید برای آن وقت بگذاری و به دنبال آن بروی و همین امر باعث می شود که برای علم و دانش وقت کمتری بگذاری و حتی کار به جائی می رسد که چنان برای بدست آوردن دنیا و ثروت اندوزی دوندگی کرده ای که خسته و کوفته شده ای و دیگر وقتی و رمقی برای علم و دانش نخواهی داشت.
و اگر بر فرض با همان حالت خستگی و کوفتگی، باز هم بر یادگیری علم و دانش اصرار بورزی، دیگر آن حالت معنوی و روحانیت، در تو وجود نخواهد داشت، و روح و جانت از چشیدن حلاوت و شیرینی ایمان محروم خواهد بود.
1.نهج البلاغه،(فیض)خطبه108،ص330
منبع:کتاب آفات الطلاب/شاکربرخوارفرید
سلسله مباحث حوزوی