سپاس خدای را که اوّل است و پیش از او، اوّلی نبوده و آخر است و پس از او آخری نباشد. خدایی که دیده های بینندگان از دیدنش ناتوانند و اندیشه های وصف کنندگان، از عهده ی وصفش برنیایند. به قدرت و توانایی خود، آفریدگان را آفرید و آنان را به اراده خواست خویش به وجود آورد. بی اینکه از روی مثال و نمونه ای باشد. سپس آنان را در راه اراده و خواست خویش روان گردانید و در راه محبّت و دوستی به خود برانگیخت. سپاس خدای را که اگر بندگان را از شناختن سپاس گذاری خود بر نعمت های پی در پی که به ایشان داده و بخشش های پیوسته که برای آنها تمام گردانیده باز می داشت هر آینه نعمت هایش را صرف نموده او را سپاس نمی گذاردند و اگر چنین می بودند از حدود انسانیّت به مرز بهیمیّت روی می آوردند.