الهی!

ای خداوندی که در دلِ دوستانت، نورِ عنایت پیداست!

جان ها در آرزویِ وصالت، حیران و شیداست!

چون تو مولا، که راست؟ چون تو دوست کجاست؟

هر چه دادی، نشان است، و آیین فرداست.

آنچه یافتیم، پیغام است، و خلعت برجاست.

نشانت، بی قراریِ دل و غارتِ جان است.

خلعتِ وصال، در مشاهده جلال چه گویم که چون است؟

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد!

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یارب! چه جگرهاست که خون خواهی کرد!